Hallo,
Je leest dit (of mama en papa lezen dit samen met jou) omdat het misschien niet zo super met je gaat. Je hebt dit tegen je ouders gezegd of laten zien. Of je ouders of anderen maken zich zorgen om je. Ze willen je heel graag helpen, maar ze weten niet hoe. Daarom zijn ze bij mij gekomen.
Veel kinderen vinden het maar eng of zijn super zenuwachtig om naar een kindertherapeut gaan. Ze hebben vaak ook heel veel vraagjes. Daarom probeer ik hier al een paar vraagjes te beantwoorden die veel kinderen hebben.
Wie ben ik en wat is een kindertherapeut?
​
Ik ben Stefanie Maddens en ik ben kindertherapeut. Dat betekent dat ik kinderen help die ergens last van hebben waar ze graag vanaf willen. Soms gebeurt er iets ergs. Je wordt bijvoorbeeld gepest of hebt steeds ruzie. Je ouders gaan scheiden of er is iemand doodgegaan. Of je bent al een tijdje bang of boos maar je weet niet zo goed waarom. Wanneer je last hebt van iets, proberen je ouders,of je broer of zus, of je vriendjes of je juf of meester op school je natuurlijk ook te helpen. Maar soms kunnen ze het niet zo goed alleen en dan vragen ze extra hulp aan een kindertherapeut want die heeft daarvoor speciaal geleerd.
Een kindertherapeut is geen dokter. Een dokter schrijft medicijnen voor. Een kindertherapeut luistert en praat met je over wat je voelt , wat je denkt, wat je verlangt, waar je van droomt en wat je moeilijk vindt. Zo proberen we er samen voor te zorgen dat jij je beter voelt.
Therapie, hoe gaat dat dan?
Ik praat eerst een keer met je ouders, . Zij vertellen me waar ze zich zorgen over maken. Daarna zie ik jou, alleen (of soms samen met je ouders). Meestal is dat één keer om de 14dagen. Dan mag en kan jij vertellen waar je last van hebt , of waar je aan wilt werken.
Na een aantal keer zie ik je ouders weer, want zij willen natuurlijk ook graag weten hoe het met je gaat. Ik vertel dan waar we aan werken. Ik vertel ze niet zomaar alles wat jij me verteld hebt, want dat is privé. Ik vertel alleen wat ik van jou mag zeggen.
Moet ik dan gaan praten met een vreemde mevrouw?
Wanneer je iemand nog niet kent, wil je natuurlijk niet zomaar alles gaan vertellen aan die persoon. Dat is normaal en best wel ook slim. Daarom nemen we eerst de tijd om elkaar te leren kennen. Het is belangrijk dat jij je op je gemak voelt. Je vertelt me net zoveel als jij wil vertellen. In therapie "moet" niets, alleen vraag ik om eerlijk te zijn en te blijven aan jezelf.
Sommige kinderen praten helemaal niet graag, dat is helemaal niet erg. Dan zoeken we naar andere manieren waarop jij mij kan tonen waar je last van hebt. Je kan bijvoorbeeld ook spelen bij mij, of een tekening of schilderij maken. In de therapieruimte is er allerlei speelgoed, spelletjes, knutselmateriaal,... Soms spelen we, soms praten we, soms tekenen we, soms vertel ik een verhaaltje of doen we een droomspelletje zonder te slapen.
Kom ik alleen naar jou of met mijn mama/papa erbij?
De meeste kinderen komen de eerste keer samen met hun mama/papa. In een eerste gesprek luister ik goed naar waarom jullie naar mij komen. Dan leg ik ook uit wie ik ben en hoe ik werk. En dan bespreken we samen of jullie verder bij mij blijven komen.
Kan je in mijn hoofd kijken?
Neen, ik kan niet in je hoofd kijken. Geen enkele kindertherapeut kan dat. Wat ik doe, is heel goed luisteren naar wat je me wil vertellen, en heel goed kijken naar wat je me wil tonen. Soms denk ik dat ik iets heb begrepen over jou dat jij me niet hebt gezegd. Dan vertel ik jou dat, en vraag ik of ik je goed begrepen hebt. Jij kan daar dan op reageren. Zo begrijpen we samen steeds meer wat je nodig hebt om je beter te voelen.
Vertel je alles verder over mij?
Neen hoor.
Wat tussen ons wordt gezegd en getoond, blijft tussen ons.
Jij vertelt me dingen in vertrouwen en ik hou die dingen geheim. Dat heet beroepsgeheim.
Wanneer ik met je ouders over je praat, dan vertel ik hen hoe ik jou heb leren kennen en waar je last van hebt.
Maar ik herhaal jouw woorden niet tegen hen en toon ook niet wat jij hier gemaakt heb, tenzij jij dat zelf wil.
Soms praat ik ook met jouw school of met je dokter. Dan doe ik precies hetzelfde. Ik vertel over jou maar niet van jou.
En ik vertel alleen wat je school moet weten om jou te kunnen helpen.
Ik vertel je ook altijd op voorhand wanneer ik naar je school kom. En achteraf vertel ik je kort wat we hebben besproken.
Er is wel één grote uitzondering. Als ik te weten kom dat jijzelf of iemand anders in groot gevaar is, den ben ik verplicht te helpen.
Als ik denk dat het van levensbelang is dan mag ik ook andere mensen inlichten,
maar dit alleen aan mensen die het gevaar kunnen wegnemen.
Waarom moet ik naar een kindertherapeut en andere kinderen niet? Ben ik gek?
Neen hoor, je bent niet gek. Sommige kinderen hebben gewoon meer last van dingen dan andere kinderen. Of ze voelen beter dat ze last hebben. Of ze maken meer moeilijke dingen mee.Het is eigenlijk net heel knap dat je naar een kindertherapeut gaat. Want dat betekent dat jij goed kan voelen hoe het met je gaat. En dat je er durft over nadenken. En dat je durft hulp vragen wanneer je het niet alleen kan. Dat is sterk.
Er gaan trouwens veel meer kinderen naar een kindertherapeut dan je zou denken. Want veel mensen vertellen dat gewoon niet. Nochtans is het niet iets om je over te schamen.
Ik zou het leuk vinden om je binnenkort te zien om je te helpen. Ik kan me voorstellen dat de eerste keer een beetje spannend is. Dat is het voor de meeste kinderen. Maar meestal vinden ze het daarna leuk.
Ik hoop je snel te ontmoeten.